کودکان بیش فعال

کودکان بیش فعال:

بیش فعالی، اختلالی است که بیشتر وقت ها در اثر کمبود توجه در کودکان به وجود می آید و بیشتر در پسران دیده شده و از 3 سالگی شروع می شود اما تشخیص جدی آن از زمانی است که کودک به محیط مدرسه پا می گذارد و می توان رفتار او را در کلاس درس، مورد بررسی قرار داد. این گونه رفتارهای بیش فعالانه به طور معمول با عدم تمرکز همراه است و نشانه هایی دارد که مهمترین آن ها به شرح زیر می باشد:

·        ناتوانی در یک جا نشستن و بی قراری در لحظه هایی که باید آرام بنشیند.

·        قطع پی در پی گفت و گو و مکالمه ی بزرگ تر ها.

·        انجام رفتارها و اعمال نسنجیده.

·        پاسخ دادن به سوال، پیش از آن که جمله ی سوال کننده به پایان برسد.

·        بدون فکر کردن، به سوال پاسخ می دهد.

·        خودآزاری، کندن مو و پوست خود.

·        بی صبری و بی تحملی شدید به نحوی که هرآن چه طلب کرد، باید در همان لحظه نیز آن را دریافت کند.

·        ناتوانی در پیگیری مطلب ها به نحوی که بیشتر کارها را در میانه رها   می کند.

·        بی توجهی به نتیجه ی عملی که از او سر می زند.

·        ناتوانی در کنترل احساس ها، فکرها و کارها.

·        پرحرفی به خصوص در کلاس درس.

·        مدام در حال حرکت و جنب و جوش بودن.

·        بی صبری و نداشتن تحمل برای ایستادن در صف و رعایت نوبت.

·        عصبی و حساس بودن و مرتب پایین و بالا پریدن.

·        هل دادن بقیه ی کودکان هنگامی که قرار است در صف و با آرامش بایستد.

·        برهم زدن بقیه ی هم کلاسی ها و دخالت بی مورد در کار آنان.

·        انجام تکلیف های مدرسه بدون توجه و دقت لازم.

·        به اصطلاح « قاپیدن» وسایل و اسباب بازی های کودکان دیگر.

·        بی توجهی به قوانین و مقررات وضع شده در کلاس یا مدرسه.

·        نداشتن مهارت های لازم در برقراری ارتباط های اجتماعی با دیگران.

·        گم کردن وسایل شخصی بر اثر بی مبالاتی و بی دقتی.

·        از این شاخه به آن شاخه پریدن در زمانی که باید توجه خود را بر موضوعی متمرکز کند و یا درباره آن موضوع به دقت صحبت کند.

برای تشخیص این اختلال، انجام آزمایش های پزشکی از نوع بینایی و شنوایی سنجی، آزمایش خون و بررسی مسائل ارثی و تاریخچه ی زندگی پدر و مادر، نوع زایمان و تولد او، ضربه های احتمالی مغزی، جراحی و بی هوشی در زمان کودکی و ... باید انجام شود.

عملکرد تحصیلی او از دیگر نشانه هایی است که به طور حتم باید بررسی شود.

در ضمن، فراموش نکنید که رفتار پدر و مادران و انتظارهای بی جای آنان از کودک و دادن لقب ها و صفت هایی مانند تنبل، بی عرضه و ... می تواند از عامل های به وجود آورنده ی این خصیصه در کودکان باشد. امروزه این اختلال بعد از آزمایش از سوی روان پزشکان، قابل معالجه است.

بنابراین اگر مشکل بیش فعالی را در فرزندتان مشاهده می کنید با مراجعه به روان پزشک نسبت به رفع آن اقدام نمائید.

این کودکان معمولاً اشکالی از فعالیت های فراتر از فعالیت های گروه سنی خودشان را انجام می دهند، قادر به حفظ توجه و علاقه یا پشتکار در فعالیت ها و اهداف بلند مدت یا تکالیف تعیین شده توسط دیگران نیستند و هیچ گونه شور زندگی از خودشان نشان نمی دهند در عوض به احتمال زیاد، مشکلات فراوانی در مسائل اجتماعی، شناختی، تحصیلی، خانوادگی و هیجانی، در زمینه های رشدی و سازگاری با افراد را دارند. این ویژگی های رفتاری مشکل آفرین آن ها خیلی زود و غالباً قبل از 7 سالگی شروع شده و نشانه ها باید حتماً 6 ماه دوام داشته باشند. بیش فعالی در پسران همه تا چهار برابر دختران شایع است. در پسران بویژه در پسران چشم آبی و مو بور بیشتر دیده می شود.

درمان بیش فعالی:

برای درمان این کودکان چهار راه حل وجود دارد:

1) دارو درمانی: رایج ترین درمان این اختلال، دارو درمانی می باشد که این داروها اثرات کوتاه مدت مثبتی دارند و بسیاری از کودکان با استفاده از دارو در کلاس، رفتار بهتری دارند و تخریب گری آنان کاهش می یابد.

2) رفتار درمانی: پس از شروع دارو درمانی، رفتار درمانی با کودکان آغاز می شود. بیشتر تدابیر رفتاری، تغییراتی ایجادمی کنند که کمتر از دو ماه طول می کشند ولی اثرات آن ها به قدری قوی نیست که رفتار را به حد عادی برساند.

3) رژیم غذایی: در معدودی از موارد، رژیم های غذایی فاقد مواد افزودنی مثل شکلات، کافئین و... ممکن است مفید واقع شود.

4) اصلاح و تغییر رفتار: این روش که می تواند برای برخی از کودکان مفید واقع شود، به کودک کمک می کنند تا مهارت های حل مسئله و مهارت خود را افزایش دهد. محیط مدرسه و خانه برای چنین افرادی باید به گونه ای باشد که امکان بازی آزاد فراهم گردد و فرصت بی نظمی محدود شود.